zrobić coś

Kazimierzowska przechadzka nie była łatwa. Bo nie łatwo przejść do porządku dziennego nad sprawami,które gdzieś w nas tkwią. Mimo to była dobra, swobodna, wbrew pozorom niekrępująca. Nawet cisza nie była krępująca. Była bardzo ważna,ale do tego doszłam już potem. Bo teraz nadchodzi ta pora, kiedy czas powiedzieć "do zobaczenia nie wiem kiedy". W tych słowach jednak brzmi dźwięk nadziei,że wszystko wróci do normy, do normy, do normalności czysto ludzkiej, czysto-przyjacielskiej,mimo,że pewnie fundamenty skruszały.  Wiem,że tak będzie. Teraz też nadchodzi czas,kiedy to ja muszę zadbać o moje życie. To czas opuścić już te ciepłe,wygodne,bezpieczne,niczym niezagrożone kąty i dać się zachłysnąć życiem,które gdzieś mi umknęło. Jeszcze nic nie jest stracone. Jeszcze da się to wypełnić. To za wcześnie,żeby się starzeć :)