kochać od dziś

To nie przypadek,że dwa tygodnie temu zostało poukładane.

To nie przypadek,że J.i M. zostali ocaleni.

To nie przypadek,że Ktoś odchodzi...właśnie teraz.
To nie przypadek,że w ciszy.
To nie przypadek,że po prostu sobie zasnął.

Kiedy małe dziecko pyta "dlaczego?" a ja mu tłumaczę,że Pan Bóg tak chciał i On ma do tego prawo, chce żebyśmy byli szczęśliwi, a kiedy już nie możemy być tutaj to zabiera nas do Siebie. I tak tłumaczę i tłumaczę i wyjaśniam, że Pan Bóg najbardziej kocha dzieci, kiedy próbuje odpowiedzieć na pytanie, czy istnieje psie niebo,czy kiedyś dziadka zobaczy, czy będzie ją pamiętał, czy ją kocha...kocha, poczułam wewnętrzne uspokajanie, wyciszanie. Emocje musiały zostać za progiem. Przez chwilę czułam się jak dziecięcy psychoterapeuta a zarazem jako swój własny. Ale nie wszystko da się poddać takiej terapii, owszem można się do wielu rzeczy przyzwyczaić,ale czasami to kłucie powraca i biegnąc po schodach na górę trzeba chować przeciekające powieki przed Mamą,żeby się nie martwiła. Trzeba je doprowadzać do prawidłowego stanu rzeczy w zastraszająco szybkim tempie,kiedy te ani drgną. I co wtedy zrobić? zatrzymać się, spojrzeć w górę i przypomnieć sobie "nic nie poradzisz,więc przyjmij". 

Dziś,kiedy nie czuję w ogóle niedzieli, kiedy niecodzienne sprawy wchodzą na głowę mam taki cichy dzień. Nie  potrzebuję rozmawiać, nie potrzebuje płakać. Nie to,żebym była załamana,zdołowana,nie...po prostu potrzebuję tej ciszy,żeby pożegnać w sobie i się. 

dusz zjednoczenie? może kiedyś i na to przyjdzie pora. A ta pora zapewne też nie będzie przypadkiem.

Boże, dziękuję za Ich ocalenie. Dziękuję za Twój "przypadkowy" system.